Ο Πυθαγόρας στους Δελφούς

Ο Πυθαγόρας στους Δελφούς

(Μέρος Α)

Ο Πυθαγόρας έφτασε στους Δελφούς αφού είχε ήδη πραγματοποιήσει επίσκεψη σε όλους τους Ιερούς ναούς της αρχαίας Ελλάδος.

Είχε επισκεφτεί την Κρήτη και είχε μείνει με τον Επιμενίδη στο ιερό του Ιδαίου Διός, είχε παρακολουθήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες και ήταν παρών στα μυστήρια της Ελευσίνας, όπου εκεί ο ιεροφάντης του είχε παραχωρήσει τα σκήπτρα του, σε ένδειξη αναγνώρισης της ανωτερότητας του Πυθαγόρα.

Όπου και αν πήγαινε τον υποδέχονταν ως Διδάσκαλο. Στους Δελφούς τον περίμεναν, διότι εκεί η μαντική τέχνη είχε παρακμάσει και ο Πυθαγόρας ήθελε να της ξαναδώσει το βάθος, το κύρος , την δύναμη και το γόητρό της.

Κατά την παραμονή του στο μαντείο των Δελφών,  έμαθε πολλά μυστικά του μαντείου. Συνεργάστηκε πολύ στενά με το ιερατείο του φημισμένου μαντείου του ηλιακού θεού Απόλλωνα. Μετέδωσε στους ιερείς την φλόγα, την γνώση και την εξαιρετική του σοφία.

Επέλεξε την νεαρή Θεμιστόκλεια/Θεόκλεια για προφήτισσα  και σε ιδιαίτερες τελετουργικές στιγμές, έστειλε την πνευματοψυχή της να ανέβει στα εσωδιαστήματα του Σύμπαντος, για να συγκεντρώσει εικόνες του μέλλοντος, γεγονότα τα οποία θα συνέβαιναν στον ίδιο, αλλά και στον ελληνικό χώρο.

Επίσης λέγεται ότι ο μέγας μύστης, σύνηψε  ερωτική σχέση με την Ιέρεια Θεμιστόκλεια/Θεόκλεια και έμεινε μαζί της περίπου για έναν χρόνο, από την οποία πολλά διδάχθηκε και πολλά την δίδαξε.

Συνεπώς επισκέφτηκε τους Δελφούς λιγότερο να συμβουλευθεί τον Απόλλωνα και περισσότερο να διαφωτίσει τους κατέχοντες την μαντική τέχνη, να αναζωπυρώσει τον ενθουσιασμό τους και να ξυπνήσει τις ενέργειακές τους δυνάμεις. Οι πράξεις του θα ενεργούσαν στην συνέχεια επάνω στην σωματοψυχή της Ελλάδας και θα την προετοίμαζαν για το μέλλον της.
Ευτυχώς στο ναό βρήκε/συναντησε ένα θαυμάσιο όργανο/συνεργάτιδα που ένα θεόσταλτο σχέδιο φάνηκε να προόριζε  για αυτόν.
Η νεαρή Θεμιστόκλεια/Θεόκλεια ανήκε στο σχολείο των ιερειών του Απόλλωνος. Προερχόταν από μία από εκείνες τις οικογένειες στις οποίες η ιερατική ιδιότητα είναι κληρονομική. Οι μεγάλες εντυπώσεις του αδύτου, οι τελετές της λατρείας, οι παιάνες, οι τελετές της Πυθίας και του Υπερβόρειου Απόλλωνος την είχαν θρέψει από την παιδική ηλικία. Κάποιος μπορεί να την φανταστεί σαν μία από εκείνες τις νέες κοπέλες που έχουν μια εγγενή και ενστικτώδη αποστροφή για τα εγκόσμια πράγματα, τα οποία προσελκύουν τις άλλες κοπέλες. Ήταν από αυτές που δεν συμπαθούν την Δήμητρα και φοβούνται την Αφροδίτη. Η βαριά γήινη  ατμόσφαιρα τις ενοχλεί, ενώ ο φυσικός έρωτας που μόλις αντιλαμβάνονται, τους φαίνεται σαν ένας βιασμός της ψυχής, μια ρύπανση της παρθενικής τους ύπαρξής.

 Αντίθετα, είναι περίεργα ευαίσθητες στα μυστήριώδη ρεύματα, στις αστρικές επιρροές. Όταν η σελήνη έλαμπε στα σκοτεινά άλση της πηγής Κασταλίας, η Θεόκλεια έβλεπε τις λαμπερές μορφές να εμφανίζονται. Στο λαμπρό φως της ημέρας άκουγε φωνές. Όταν εξετίθετο στις ακτίνες του πρωινού ήλιου, η δόνησή τους την βύθιζε σε ένα είδος έκστασης, κατά την διάρκεια της οποίας άκουγε αόρατες χορωδίες. Εντούτοις ήταν απολύτως αδιάφορη στις δεισιδαιμονίες και στις δημοφιλείς ειδωλολατρείες. Τα αγάλματα δεν σήμαιναν τίποτα για αυτήν και είχε φόβο στις ζωικές θυσίες. Δεν μιλούσε σε κανέναν για τα οράματα που έβλεπε στον ύπνο της. Αισθανόταν ενστικτωδώς ότι οι ιερείς του Απόλλωνα δεν κατείχαν το ανώτατο φως που είχε ανάγκη.

 Οι ιερείς ήλπιζαν ότι θα είναι σε θέση να την πείσουν ώστε να γίνει Πυθία. Ωστόσο η Θεόκλεια αισθάνονταν μια έλξη από έναν υψηλότερο κόσμο, το κλειδί του οποίου δεν κατείχε. Ποιοι ήταν αυτοί οι θεοί που την ήλκυαν με τις εμπνεύσεις και τις δονήσεις; Επιθυμούσε να τους γνωρίσει πριν παραδοθεί σε αυτούς.  Γιατί οι μεγάλες ψυχές έχουν την ανάγκη να γνωρίζουν, ακόμα και όταν αφήνονται στις θεϊκές-δυνάμεις.

Άραγε από ποια βαθιά ανατριχίλα και από ποιο μυστηριώδες προαίσθημα ταράχτηκε  η ψυχή της Θεόκλειας, όταν πρωτοαντίκρισε τον Πυθαγόρα και όταν πρωτοάκουσε την εύγλωττη φωνή του να αντηχεί ανάμεσα στις κολόνες του Απολλώνιου ιερού.

Αισθάνθηκε την παρουσία του μυητή. Αναγνώρισε τον δάσκαλό της. Ήθελε να μάθει, μέσω του δασκάλου της τον εσωτερικό κόσμο, αυτόν τον κόσμο που είχε εντός της, θα τον έκανε να της μιλήσει. Από την πλευρά του ο Πυθαγόρας, με την βεβαιότητα και την διείσδυση του βλέμματός του πρέπει να είχε αναγνωρίσει τη δονούμενη ψυχή, αυτή που θα γινόταν ο διερμηνέας της σκέψης του στον ναό.

Απόσπασμα/προδημοσίευση από το βιβλίο μας:
"Πυθαγόρας ο Συμπαντικός"