Σχετικά με τη Μονάδα

Περί συμβόλων των αριθμών

 1.Σχετικά με τη Μονάδα (Απόσπασμα)

 

Θεός, νους, ο πρώτος αριθμός, Απόλλων

ήλιος υπεριονίδα, Σπέρμα, ο Δημιουργός.

 Η μονάδα είναι αρχή του αριθμού, η οποία δεν έχει θέση στον χώρο, σε αντίθεση με το σημείο. Λέγεται μονάδα από το ρήμα μένω, γιατί η μονάδα διατηρεί ίδια την μορφή κάθε αριθμού με τον οποίον πολλ/ζεται, όπως για παράδειγμα τρία επί ένα ίσον τρία (3χ1=3).

Η Μονάδα επειδή είναι η αρχή όλων των αριθμών, σε αυτήν ενυπάρχουν οι  ιδιότητες αρετές όλων των αριθμών.

Κατά τους Πυθαγόρειους Αρχύτα και Φιλόλαο το Έν και η Μονάδα ταυτίζονται (Θέων ο Σμυρναίος, Μαθηματικά χρησίμων εις Πλάτωνος ανάγνωση σελ. 2^ο Hiller) «Αρχύτας δε και Φιλόλαος αδιαφόρως το Έν και Μονάδα καλούσι και την μονάδα Έν»

Φυσικά υπήρχαν και άλλοι, που διαφωνούσαν με αυτή την άποψη και μας παρέδωσαν άλλη έννοια στο Έν  και άλλη στην Μονάδα.

Κατά τον Πλωτίνο και όλους τους Νεοπλατωνικούς το Έν και η μονάδα διαφέρουν, γιατί το Έν είναι μόνον, απόλυτα πρώτον  και πέρας , η δε μονάδα είναι η απαρχή (πρώτη αρχή) της αρίθμησης της ανομοιότητας και της διαφοροποίησης σε Μονάδα και Δυάδα, δηλαδή:

 Η Μονάδα δεν είναι το πρώτον, αλλά ο πρώτος αριθμός και ακολουθούν οι άλλοι άπειροι αριθμοί και πλήθος Μονάδων ή Ενάδων, που είναι  αρχή /αφετηρία απείρων εκδηλώσεων.

Η μονάδα, καθώς μαθαίνουμε από τα αποσπάσματα του Νικόμαχου που διασώθηκαν από το Φώτιο, ονομαζόταν από τους Πυθαγόρειους Θεός, νους, αρσενική και θηλυκή, και κατά μία άποψη ύλη. Έλεγαν επίσης ότι αυτή, η οποία πράγματι συνέμειξε όλα τα πράγματα, είναι επιδεκτική και χωρητική όλων των πραγμάτων. Τάρταρος, η Στυξ και τρόμος, αμιγής, ένας υποχθόνιος βυθός, η Λήθη, μια άκαμπτη παρθένος, ο Άτλας. Την αποκαλούσαν επίσης άξονα, Πυράλιο, Μορφώ, πύργο του Δία, σπερματικό λόγο και Απόλλωνα, προφήτη και αμφίλογο.

Επίσης, την χαρακτήριζαν Είδος, Πηγή ορίου και μορφής, Ευδαιμονία, ο Δημιουργός. Η ευτυχία, η αρμονία, η τάξη και η φιλία. Εξισώθηκε με τον Απόλλωνα, το Θεό του Λόγου και με τον Υπερίωνα, την κεντρική φλόγα και ταυτόχρονα με τον Ήλιο σαν κέντρο του κόσμου και τη νόηση σαν κέντρο του ανθρώπινου σώματος.

Ο θεός ταιριάζει με την μονάδα, διότι όπως εκείνος είναι εν σπέρματι όλα όσα υπάρχουν στη φύση, έτσι και η μονάδα είναι όλα , όσα υπάρχουν στον αριθμό.

Όσον αφορά την πρώτη από τις ονομασίες, νους, είναι προφανής ο λόγος που οι Πυθαγόρειοι αποκάλεσαν τη μονάδα έτσι, μια και οι μορφές οι ιδέες αποκαλούνταν από αυτούς αριθμοί - όπως λοιπόν η μονάδα περιέχει μέσα της την αιτία των αριθμών, έτσι ο νους είναι η πηγή όλων των ιδεών. Όπως επίσης η μονάδα εμπεριέχει το πλήθος, που αυτή παράγει και με το οποίο συμφωνεί, κατά τον ίδιο τρόπο ο νους εμπεριέχει όλες τις μορφές που προέρχονται από αυτόν και με τις οποίες είναι ισότιμος. 

 Θεωρούσαν τη μονάδα αρσενική και θηλυκή και ως σπέρμα όλων γενικά. Όχι μόνο επειδή πίστευαν ότι το περιττό, που διαιρείται δύσκολα, είναι αρσενικό και το άρτιο, που διαιρείται εύκολα, είναι θηλυκό και ότι αυτή μόνο είναι άρτια και περιττή, αλλά και επειδή την φαντάζονταν ως πατέρα και μητέρα, καθώς παίζει τον ρόλο της ύλης και του είδους, του δημιουργού και του δημιουργήματος. Διότι όταν επαναληφθεί δύο φορές δίνει την δυάδα.

 Το σπέρμα, όσο εξαρτάται από το ίδιο, είναι ικανό να παράγει θηλυκά και αρσενικά και μόλις σπαρθεί, παράγει αδιαφοροποίητη τη φύση και των δύο, τουλάχιστον μέχρι ένα σημείο της κύησης, μόλις όμως αρχίσει να σχηματίζεται σε έμβρυο ή σε φυτό επιδέχεται στη συνέχεια τη διάκριση και τη διαφοροποίηση στο ένα από τα δύο. Περνώντας από το εν δυνάμει στο εν ενεργεία. Αν  όμως η δύναμη κάθε αριθμού βρίσκεται στη μονάδα, η μονάδα θα είναι κυριολεκτικά νοητός αριθμός, καθώς δεν αποκαλύπτει τίποτα ακόμα εν ενεργεία, αλλά όλα μαζί κατ’ ιδέαν. Σύμφωνα με μια συγκεκριμένη σημασία, την αποκαλούν  ύλη και πανδέκτρια, επειδή είναι ικανή να παράγει τη δυάδα, την κυριολεκτική ύλη και επειδή χωράει όλα τα είδη, εφόσον βέβαια μπορεί να τα παράσχει και να τα μεταδώσει σε όλα. Επίσης την έλεγαν χάος, το αρχέγονο χάος του Ησιόδου, από το οποίο προήλθαν τα υπόλοιπα, όπως από τη μονάδα.

Η ίδια χαρακτηρίζονταν, σύγχυση και ανάμειξη και αλαμπία και σκοτεινιά, από την στέρηση της διαίρεσης και της διάκρισης όλων των επομένων της. Ο Ανατόλιος αναφέρει, ότι αυτή αποκαλείται σπέρμα και ύλη, επειδή χωρίς αυτήν δεν υπάρχει κανένας αριθμός, διότι είναι το σπέρμα όλων των πραγμάτων. Το γράμμα που δηλώνει την μονάδα είναι σύμβολο της πρώτης αρχής των πάντων και με το άθροισμα του ονόματος της αποκαλύπτει τη σύνδεση της με τον ήλιο, γιατί αν προστεθεί η αριθμητική αξία των γραμμάτων της λέξης μονάς δίνει 361, που είναι οι μοίρες του ζωδιακού κύκλου.

(Μονάς=40+70+50+1+200=361)

Ο Ζωδιακός Κύκλος,  είναι η ζώνη του ουρανού που περικλείει τους 13 αστερισμούς που βρίσκονται επί της εκλειπτικής. Η εκλειπτική είναι η φαινομενική διαδρομή που εμφανίζει να διαγράφει ο ήλιος, σε σχέση με την (ακίνητη) θέση των άστρων, κατά τη διάρκεια του χρόνου. οι μοίρες του , όπως και κάθε κύκλου είναι 360 μοίρες, αλλά μπορούν να θεωρηθούν και 361, αν ληφθεί μαζί τους και το 1, αφού θεωρείται αρχή των πάντων. όπου προστίθεται, διατηρεί αναλλοίωτη τη μορφή του πράγματος στο οποίο προστίθεται.

 Προδημοσίευση από το βιβλίο μας:

"Πυθαγόρας ο Συμπαντικός"

Copyright: Γιώργος ΟικονόμουΑπαγορεύεται ρητά η αναδημοσίευση του κειμένου με οιονδήποτε τρόπο.

 

ο μέγας αρχιτέκτονας του Σύμπαντος.

 

Ο μέγας αρχιτέκτονας του Σύμπαντος.

               (Ο νόμος της ανταμοιβής)

 

Αν παρατηρήσουμε γύρω μας, θα διαπιστώσουμε ότι παντού και σε όλα τα επίπεδα, επικρατεί η τέλεια τάξη , η αρμονία και η συμμετρία με απειρία παραδειγμάτων για τον καθένα μας.

 Είναι ολοφάνερο, ότι η κυρίαρχη αρχή που κυβερνά τον κόσμο και καθετί ,που το αποτελεί ,υπακούει σε μια μυστική ή φανερή τάξη. Ακόμα και οι χαοτικές τελεστικές διαδικασίες, σε δεδομένο χρόνο  οδηγούνται σε ευταξία.  Η αρχή αυτή αποτελείται από πέντε βασικές ιδέες, οι οποίες αποτελούν και τους φυσικούς νόμους του Σύμπαντος, που μας περιβάλλει, αυτές είναι:

1) Της ισότητας.

2) Της δικαιοσύνης.

 3) Της ισορροπίας.

4) Του μέτρου και

5) Της αρμονίας

Ένας από τους κυρίαρχους αυτούς  φυσικούς νόμους είναι  ο νόμος της αμοιβής και της ανταπόδοσης, εφαρμόζεται σε όλα τα επίπεδα, σε κάθε πράξη ή παράλειψη, αξία ή απαξία και τίποτε δεν διαφεύγει της λειτουργίας του. Είναι η φύση αυτού του θείου νόμου τέτοια, ώστε κάθε σκέψη, λόγος ή πράξη οποιουδήποτε βαθμού να βάζει σε λειτουργία τις συνέπειες οι οποίες αναπόφευκτα πρέπει να επιφέρουν  αυτά σε ισορροπία, έτσι είναι αδύνατον για οποιονδήποτε να αποφύγει τις συνέπειες των πράξεων του.

Κάθε πράξη θέτει και δημιουργεί μια αιτία και κάθε αιτία βάζει σε κίνηση, ενεργοποιεί τα αποτελέσματα, τα οποία γίνονται νέα αιτία και έτσι έχουμε ατέρμονη αλληλουχία και αλυσίδα αιτίων και αποτελεσμάτων στην ροή του χρόνου. Γνωρίζοντας τον συμπαντικό τούτο νόμο και την βεβαιότητα της λειτουργίας του, κανένας μας δεν χρειάζεται να σκέπτεται εκδίκηση ή ανταπόδοση, γιατί πάνω από όλα υπάρχει η σοφία του θείου δημιουργού, της μεγάλης Νόησης. Πάνω από όλα υπάρχει ο μέγας αρχιτέκτονας του Σύμπαντος.

 

Προδημοσίευση από το βιβλίο:"Πυθαγόρας ο Συμπαντικός"
Copyright: Γιώργος Οικονόμου
Απαγορεύεται ρητά η αναδημοσίευση του κειμένου με οιονδήποτε τρόπο.

Ο Μέγας μύστης Πυθαγόρας

Ο Μέγας μύστης Πυθαγόρας

 

Ο Πυθαγόρας συνέχισε: «Αλλά τούτα είναι μυστικά που πρέπει να θάψουμε στα βάθη του ναού. Ο μύστης φέρνει η διώχνει τον θάνατο κατά την θέλησή του. Με τον σχηματισμό της αλυσίδας της θέλησης, οι μύστες επιμηκύνουν τις ζωές των λαών. Σε σας εναπόκειται να καθυστερήσετε τη μοιραία ώρα.  Σε σας εναπόκειται να κάνετε να λάμψει η Ελλάδα, να ακτινοβολήσει ο Απολλώνιος λόγος. Οι λαοί είναι ό,τι τους κάνουν οι θεοί τους. Αλλά οι θεοί δεν αποκαλύπτονται παρά μόνο σε όσους τους επικαλούνται. Τι είναι ο Απολλώνιος Λόγος; Ο  Λόγος του μοναδικού Θεού που εκδηλώνεται αιώνια στον κόσμο. Η αλήθεια είναι η ψυχή του Θεού και το φως το σώμα του. Οι σοφοί, οι ενορατικοί  και οι προφήτες τα βλέπουν μόνο.

Οι άνθρωποι δεν διακρίνουν παρά τη σκιά τους.

Τα δοξασμένα πνεύματα, που ονομάζουμε ήρωες και ημίθεους, κατοικούν το φως αυτό σε λεγεώνες αμέτρητες και σε σφαίρες ατελείωτες.

Να το αληθινό σώμα του Απόλλωνα, του ήλιου των μυημένων, που χωρίς τις ακτίνες του τίποτα μεγάλο δεν συμβαίνει στη γη.
Όπως λοιπόν ο μαγνήτης τραβάει το σίδερο, έτσι και οι σκέψεις μας, οι προσευχές μας, οι πράξεις μας τραβάνε τη θεία έμπνευση".

Προδημοσίευση από το βιβλίο:
"Πυθαγόρας ο Συμπαντικός"
Copyright: Γιώργος Οικονόμου
Απαγορεύεται ρητά η αναδημοσίευση του κειμένου με οιονδήποτε τρόπο.