Δελφοί-Πυθαγόρας και Θεόκλεια

Δελφοί-Πυθαγόρας και Θεόκλεια (β' μέρος)

Τι μυστήριο προαίσθημα, τι ανατριχίλα θα πρέπει να διαπέρασε την ψυχή της Θεόκλειας; όταν αυτή αντίκρισε  τον Πυθαγόρα για πρώτη φορά; όταν άκουσε την θεϊκή φωνή του να αντηχεί μέσα στο ναό/άδυτο του Απόλλωνα. Αισθάνθηκε την παρουσία του μύστη. Αναγνώρισε τον πνευματικό της δάσκαλό .Ήθελε να γνωρίσει, μέσω του δασκάλου της τον εσωτερικό της κόσμο, αυτόν τον κόσμο που είχε εντός της, ήθελε να ακούσει το εσωσύμπαν της.. Από την πλευρά του, με την υποβλητικότητα και την επιβλητικότητα, άφησε το βλέμμα του να διεισδύσει και να αναγνωρίσει τη δονούμενη ψυχή της, αυτή που θα γινόταν ο ερμηνευτής της σκέψης του στον ναό, ο οποίος θα διαπνέονταν με ένα νέο πνεύμα.
Από τις πρώτες ματιές που αντάλλαξαν, από την πρώτη κουβέντα, μια αόρατη πνευματική αλυσίδα ένωσε τον Πυθαγόρα με τη νέα ιέρεια που τον άκουγε σιωπηλή, ρουφώντας τις λέξεις του και παρατηρώντας τον με τα μεγάλα μαγνητικά μάτια της. Έχει ειπωθεί ότι ο ποιητής και η λύρα αναγνωρίζονται μεταξύ τους από την δόνηση.  

Με τον ίδιο τρόπο αναγνωρίστηκαν και ο Πυθαγόρας με την  Θεόκλεια.
Κάθε ανατολή του Ήλιου ο Πυθαγόρας είχε μακροχρόνιες συνομιλίες με τους ιερείς του Απόλλωνος. Πρότεινε και ζήτησε να αναγνωριστεί η νέα ιέρεια για να ξεκινήσει μαζί της την μυστική διδασκαλία του και να την προετοιμάσει για τον ιερό σκοπό της. Μετά από αυτό η Θεόκλεια είχε την άδεια για να παρευρίσκεται στα μαθήματα που ο μέγας διδάσκαλος Πυθαγόρας δίδασκε σε καθημερινή βάση στο ναό. Εκείνη την περίοδο ο Πυθαγόρας ήταν στην ακμή της ηλικίας του. Φορούσε λευκό λινό χιτώνα και μια ζώνη από κόκκινο βελούδο, τυλιγμένη γύρω από το ευρύ μέτωπό του. Όταν μιλούσε, τα φωτεινά διαπεραστικά του μάτια αιχμαλώτιζαν τον ακροατή και τον τύλιγαν με ένεργειακό θερμό φως. Η ατμόσφαιρα γύρω του αποκτούσε άλλη βαρύτητα. Το πεδίο γίνονταν ελαφρύτερο, αιθερικό πλημμυρισμένο με άμετρη σοφία.

Οι συνομιλίες μεταξύ του σοφού της Σάμου και των υψηλότερων αντιπροσώπων της Ελληνικής θρησκείας ήταν τεράστιας σημασίας και βαρύτητας. Δεν ήταν  μόνο θέμα μαντείας και έμπνευσης, αλλά και του μέλλοντος της Ελλάδας και του πεπρωμένου ολόκληρου του κόσμου. Οι βαθιές γνώσεις και οι δυνάμεις που είχε αποκτήσει στους ναούς της Μέμφιδας και της Βαβυλώνας του έδωσαν τους υψηλότερους τίτλους και μέγιστη δύναμη.

 Σε εκείνους που εμπνέονταν από το μεγαλείο της Ελλάδας  είχε το δικαίωμα και την υποχρέωση, να μιλήσει ως διδάσκαλος και οδηγός τους. Αυτό το έκανε  με την ρέουσα θεία ομιλία του, την μεγαλοφυΐα του και τον ενθουσιασμό της ουράνιας αποστολής του. Για να τους μεταδώσει την διδασκαλία του, αφηγείτο γεγονότα από την νεανική του ηλικία, των μαχών που έλαβε μέρος καθώς και όσα είχαν σχέση με την Αιγυπτιακή μύηση του. Τους μιλούσε για τον Αιγυπτιακό τρόπο ζωής και την μητέρα Ελλάδα, που ο πολιτισμός της έφθανε ως τα γεωγραφικά και χρονικά βάθη του κόσμου. Τους ερμήνευε τα μυστήρια και τον μεγάλο θεό Δια, πατέρα των ανθρώπων και των θεών. Περνώντας τους μέσα από ιεροτελεστίες/ δοκιμασίες, βυθιζόταν μαζί τους στο φως του Απόλλωνα. Επίσης τους βοηθούσε, με τον καλύτερο τρόπο να γνωρίσουν τους ιεροφάντες των προγόνων των Ελλήνων, τα μυστικά των επιστημών τους και εκείνους τους περικαλλείς ογκώδεις ναούς όπου βυθισμένοι ως τα έγκατα της γης προκαλούσαν πύρινη μαγνητική ατμόσφαιρα στην οποία δαίμονες και θεοί συναντιόνταν.

Παρακολουθώντας τον Πυθαγόρα, η Θεόκλεια συνταράζονταν, ένοιωθε μέσα της καταπληκτικές, πρωτόγνωρες αισθήσεις. Όλα όσα διδάχθηκε από τον Πυθαγόρα χαράχθηκαν στο μυαλό της με πύρινα γράμματα. Όλα αυτά επειδή ήταν …προορισμένα της φάνηκαν θαυμάσια και πολύ οικεία. Καθώς διδάσκονταν, στην πραγματικότητα ήταν σαν να θυμόταν, ήταν κάτι σαν ανάμνηση απώτερου χρόνου. Τα λόγια του διδασκάλου ενέπνευσαν στην Θεόκλεια και της έδωσαν την δυνατότητα να διαβάζει τις σελίδες του κόσμου όπως ένα βιβλίο. Αντιλαμβάνονταν  πλέον τους θεούς όχι με τις ανθρώπινες ιδιότητές τους, αλλά με τις συμπαντικές φύσεις τους, καθώς αυτοί μετασχηματίζονταν σε οργανισμούς και ψυχές. Συναντήθηκε, έσμιξε με τους θεούς και κινήθηκε στο ανώτερο περιβάλλον, το αιθερικό. Μερικές φορές είχε την αίσθηση ότι έφευγε από τα όρια του φυσικού σώματός της και ότι απλώνονταν  και ταξίδευε στον κόσμο του απείρου…

Κατά συνέπεια, σταδιακά, η ενόραση της, την εισήγαγε στον αόρατο κόσμο και οι εμπειρίες που ήταν ήδη καταγεγραμμένες στην ψυχή της, της υπενθύμιζαν ότι αυτός ο κόσμος ήταν πραγματικός, ήταν η μόνη πραγματικότητα και ότι ο εξωτερικός κόσμος ήταν μόνο ομοιότητα. Ήταν σίγουρη πλέον, ότι σύντομα τα εσωτερικά μάτια της, τα μάτια της ψυχής της θα άνοιγαν και ότι θα έρχονταν σε άμεση επαφή με τον πνευματικό κόσμο.

Μερική προδημοσίευση από το βιβλίο:

"Πυθαγόρας ο Συμπαντικός"