Το "Ένα" δεν είναι Αριθμός.

Το "Ένα" δεν είναι Αριθμός.

Στην μυστική διδασκαλία του Πυθαγόρα, κάθε αριθμός έχει  τρεις όψεις:

1.Του αρχέτυπου

2. Του συμβόλου

και 3.Την επιστημονική.

Η έκφραση αρχέτυπο αποδίδει επακριβώς το νόημα της τότε αντίληψης ενός “ Άυλου κατοπτρισμού  των πραγμάτων, όπως είναι στην ουσία τους”

 

Σύμφωνα με την Πυθαγόρεια Φιλοσοφία το “ Ένα” δεν είναι αριθμός.

Σε αρχετυπικό επίπεδο το “Ένα”  αντιστοιχεί στο θεμελειακό αξίωμα του πρωταρχικού “Ένός”.

Στο επίπεδο του συμβολισμού  το “Ένα” είναι το αντίστοιχο της μεγάλης Νόησης, του θεού δημιουργού.

Σε επιστημονικό επίπεδο το “Ένα” αντίστοιχίζεται στην Μονάδα από, την οποία δημιουργείται η πολλαπλότητα  στο όλο Σύμπαν!

 

Ο αριθμός “Δύο” στο αρχετυπικό επίπεδο  αντιστοιχίζεται στην δυάδα, στην κατ’ ουσίαν διττή ενότητα πηγή και ρίζα όλων των εκδηλώσεων, αφανών και φανερών.

Το ¨Δύο” σε συμβολικό επίπεδο παρουσιάζει την άρρηκτη σύνδεση ,ύπαρξη των φαινομενικά αντιθέτων.

Σε επιστημονικό επίπεδο το “Δύο”  αντιστοιχίζεται στην διπολικότητα όλων των φυσικών εκδηλώσεων . Τα πάντα στη φύση αποτελούν δίπολο ,τίποτα δεν  υφίσταται  ως “μονόπολο”.

 

Προδημοσίευση από το βιβλίο:

“Πυθαγόρας ο Συμπαντικός”

Ο Αριθμός του Πυθαγόρα.

 

Ο Αριθμός του Πυθαγόρα

Ο Πυθαγόρας ανακάλυψε τον αριθμό σαν σύμβολο, τον απόλυτο δηλαδή αριθμό πού έχει μέσα του νόημα και δεν είναι μόνο ένα σύμβολο  απλής αρίθμησης και υπολογισμών. Αυτή η  ανακάλυψη  επέτρεψε τη θεμελίωση των μαθηματικών σαν επιστήμη.
 

Ο Πυθαγόρας αποσύρονταν κάθε μέρα σε μοναχικούς τόπους, όπου επικρατούσε απόλυτη ησυχία και ηρεμία και κανένας δεν μπορούσε να διαταράξει τις σκέψεις του. Παρατηρούσε την  περιβάλλουσα  αυτόν φύση, αρχίζοντας από τα ελάχιστα. Σπουδάζοντας  με αυτό τον τρόπο όλον τον κόσμο/σύμπαν.

Σημείωνε τις μεταβολές και τις φθορές, οι οποίες ελάμβαναν χώρα. Παράλληλα δε διαπίστωνε την τάξη, την κανονικότητα και αρμονία με την οποίαν τα πάντα πραγματοποιούνταν στην φύση/σύμπαν. Αυτός ήταν και ο λόγος, που πρώτος αυτός ονόμασε το σύμπαν Κόσμο.

Μετά από μακρόχρονες παρατηρήσεις και διεξοδική μελέτη, κατέληξε εις το συμπέρασμα, ότι  τα πάντα τελούνται με Μαθηματική  ακρίβεια και Μουσική αρμονία.

Με βάση το συμπέρασμα του και την ισχυρότατη διαίσθηση του δημιούργησε την κοσμοθεωρία, ότι τα όντα δεν είναι μόνον τα φαινόμενα, τα σώματα, η ύλη της οποίας βλέπουμε/παρατηρούμε τις μεταβολές, αλλά ότι εις τα σώματα ενυπάρχει και το κάτι άλλο, το άϋλον και αΐδιον ( το αέναον ,το συνεχές, το χωρίς τέλος). Είναι αυτό που δεν γίνεται αντιληπτό από τις αισθήσεις μας, αλλά  μέσω της νόησης.

Κυριαρχεί και συντελεί στην ενυπάρχουσα τάξη και αρμονία στο όλον Σύμπαν. Αυτός είναι ο αριθμός του  Πυθαγόρα.

 

Ο  Πυθαγόρας δίδασκε ότι: Ο αριθμός  είναι η επέκταση και ενέργεια των σπερματικών λόγων που ενυπάρχουν στη μονάδα. Αναλυτικότερα , αριθμός είναι εκείνο το οποίον, προηγείται όλων των πραγμάτων, υφίσταται στην δημιουργό διάνοια ,σύμφωνα με το οποίο όλα τα πράγματα διευθετήθηκαν/ταξινομήθηκαν και παραμένουν σε μια αδιάρρηκτη τάξη και αρμονία στο Σύμπαν.

Το κυρίαρχο δόγμα των Πυθαγορείων ήταν: «όλα τα πράγματα απεικονίζονται με τον αριθμό». Στον Ιερό Λόγο (Ο Πυθαγόρας  λέει με σαφήνεια ότι: «αριθμός είναι ο κυβερνήτης των μορφών και των ιδεών και είναι η αιτία θεών και δαιμόνων». 

Ο Πυθαγόρειος Φιλόλαος έλεγε ότι, ο αριθμός είναι ο πλέον εξαίρετος και αυτογενής δεσμός της αιώνιας συνέχειας των εγκόσμιων φύσεων.

(Φιλόλαος δέ, της των κοσμικών αιωνίας διαμονής την κρατιστεύουσαν και αυτογενή συνοχήν είναι απεφήνατο τον αριθμόν) Συριανός

Προδημοσίευση απο το βιβλίο:

"Πυθαγόρας ο Συμπαντικός"

Δελφοί-Πυθαγόρας και Θεόκλεια

Δελφοί-Πυθαγόρας και Θεόκλεια (β' μέρος)

Τι μυστήριο προαίσθημα, τι ανατριχίλα θα πρέπει να διαπέρασε την ψυχή της Θεόκλειας; όταν αυτή αντίκρισε  τον Πυθαγόρα για πρώτη φορά; όταν άκουσε την θεϊκή φωνή του να αντηχεί μέσα στο ναό/άδυτο του Απόλλωνα. Αισθάνθηκε την παρουσία του μύστη. Αναγνώρισε τον πνευματικό της δάσκαλό .Ήθελε να γνωρίσει, μέσω του δασκάλου της τον εσωτερικό της κόσμο, αυτόν τον κόσμο που είχε εντός της, ήθελε να ακούσει το εσωσύμπαν της.. Από την πλευρά του, με την υποβλητικότητα και την επιβλητικότητα, άφησε το βλέμμα του να διεισδύσει και να αναγνωρίσει τη δονούμενη ψυχή της, αυτή που θα γινόταν ο ερμηνευτής της σκέψης του στον ναό, ο οποίος θα διαπνέονταν με ένα νέο πνεύμα.
Από τις πρώτες ματιές που αντάλλαξαν, από την πρώτη κουβέντα, μια αόρατη πνευματική αλυσίδα ένωσε τον Πυθαγόρα με τη νέα ιέρεια που τον άκουγε σιωπηλή, ρουφώντας τις λέξεις του και παρατηρώντας τον με τα μεγάλα μαγνητικά μάτια της. Έχει ειπωθεί ότι ο ποιητής και η λύρα αναγνωρίζονται μεταξύ τους από την δόνηση.  

Με τον ίδιο τρόπο αναγνωρίστηκαν και ο Πυθαγόρας με την  Θεόκλεια.
Κάθε ανατολή του Ήλιου ο Πυθαγόρας είχε μακροχρόνιες συνομιλίες με τους ιερείς του Απόλλωνος. Πρότεινε και ζήτησε να αναγνωριστεί η νέα ιέρεια για να ξεκινήσει μαζί της την μυστική διδασκαλία του και να την προετοιμάσει για τον ιερό σκοπό της. Μετά από αυτό η Θεόκλεια είχε την άδεια για να παρευρίσκεται στα μαθήματα που ο μέγας διδάσκαλος Πυθαγόρας δίδασκε σε καθημερινή βάση στο ναό. Εκείνη την περίοδο ο Πυθαγόρας ήταν στην ακμή της ηλικίας του. Φορούσε λευκό λινό χιτώνα και μια ζώνη από κόκκινο βελούδο, τυλιγμένη γύρω από το ευρύ μέτωπό του. Όταν μιλούσε, τα φωτεινά διαπεραστικά του μάτια αιχμαλώτιζαν τον ακροατή και τον τύλιγαν με ένεργειακό θερμό φως. Η ατμόσφαιρα γύρω του αποκτούσε άλλη βαρύτητα. Το πεδίο γίνονταν ελαφρύτερο, αιθερικό πλημμυρισμένο με άμετρη σοφία.

Οι συνομιλίες μεταξύ του σοφού της Σάμου και των υψηλότερων αντιπροσώπων της Ελληνικής θρησκείας ήταν τεράστιας σημασίας και βαρύτητας. Δεν ήταν  μόνο θέμα μαντείας και έμπνευσης, αλλά και του μέλλοντος της Ελλάδας και του πεπρωμένου ολόκληρου του κόσμου. Οι βαθιές γνώσεις και οι δυνάμεις που είχε αποκτήσει στους ναούς της Μέμφιδας και της Βαβυλώνας του έδωσαν τους υψηλότερους τίτλους και μέγιστη δύναμη.

 Σε εκείνους που εμπνέονταν από το μεγαλείο της Ελλάδας  είχε το δικαίωμα και την υποχρέωση, να μιλήσει ως διδάσκαλος και οδηγός τους. Αυτό το έκανε  με την ρέουσα θεία ομιλία του, την μεγαλοφυΐα του και τον ενθουσιασμό της ουράνιας αποστολής του. Για να τους μεταδώσει την διδασκαλία του, αφηγείτο γεγονότα από την νεανική του ηλικία, των μαχών που έλαβε μέρος καθώς και όσα είχαν σχέση με την Αιγυπτιακή μύηση του. Τους μιλούσε για τον Αιγυπτιακό τρόπο ζωής και την μητέρα Ελλάδα, που ο πολιτισμός της έφθανε ως τα γεωγραφικά και χρονικά βάθη του κόσμου. Τους ερμήνευε τα μυστήρια και τον μεγάλο θεό Δια, πατέρα των ανθρώπων και των θεών. Περνώντας τους μέσα από ιεροτελεστίες/ δοκιμασίες, βυθιζόταν μαζί τους στο φως του Απόλλωνα. Επίσης τους βοηθούσε, με τον καλύτερο τρόπο να γνωρίσουν τους ιεροφάντες των προγόνων των Ελλήνων, τα μυστικά των επιστημών τους και εκείνους τους περικαλλείς ογκώδεις ναούς όπου βυθισμένοι ως τα έγκατα της γης προκαλούσαν πύρινη μαγνητική ατμόσφαιρα στην οποία δαίμονες και θεοί συναντιόνταν.

Παρακολουθώντας τον Πυθαγόρα, η Θεόκλεια συνταράζονταν, ένοιωθε μέσα της καταπληκτικές, πρωτόγνωρες αισθήσεις. Όλα όσα διδάχθηκε από τον Πυθαγόρα χαράχθηκαν στο μυαλό της με πύρινα γράμματα. Όλα αυτά επειδή ήταν …προορισμένα της φάνηκαν θαυμάσια και πολύ οικεία. Καθώς διδάσκονταν, στην πραγματικότητα ήταν σαν να θυμόταν, ήταν κάτι σαν ανάμνηση απώτερου χρόνου. Τα λόγια του διδασκάλου ενέπνευσαν στην Θεόκλεια και της έδωσαν την δυνατότητα να διαβάζει τις σελίδες του κόσμου όπως ένα βιβλίο. Αντιλαμβάνονταν  πλέον τους θεούς όχι με τις ανθρώπινες ιδιότητές τους, αλλά με τις συμπαντικές φύσεις τους, καθώς αυτοί μετασχηματίζονταν σε οργανισμούς και ψυχές. Συναντήθηκε, έσμιξε με τους θεούς και κινήθηκε στο ανώτερο περιβάλλον, το αιθερικό. Μερικές φορές είχε την αίσθηση ότι έφευγε από τα όρια του φυσικού σώματός της και ότι απλώνονταν  και ταξίδευε στον κόσμο του απείρου…

Κατά συνέπεια, σταδιακά, η ενόραση της, την εισήγαγε στον αόρατο κόσμο και οι εμπειρίες που ήταν ήδη καταγεγραμμένες στην ψυχή της, της υπενθύμιζαν ότι αυτός ο κόσμος ήταν πραγματικός, ήταν η μόνη πραγματικότητα και ότι ο εξωτερικός κόσμος ήταν μόνο ομοιότητα. Ήταν σίγουρη πλέον, ότι σύντομα τα εσωτερικά μάτια της, τα μάτια της ψυχής της θα άνοιγαν και ότι θα έρχονταν σε άμεση επαφή με τον πνευματικό κόσμο.

Μερική προδημοσίευση από το βιβλίο:

"Πυθαγόρας ο Συμπαντικός"

“Μόνο έξι αριθμοί” -Το Μαγικό Σύμπαν.

Το περίτεχνα δομημένο κοσμικό περιβάλλον το οποίο βλέπουμε γύρω μας δεν βρίσκεται σε απόλυτη τάξη αλλά ούτε και σε εντελώς τυχαία κατάσταση.

Από τις πρώτες κιόλας στιγμές του χρόνου τα μυστήρια που περιέβαλαν το μικρόκοσμο και το Μεγάκοσμο επικαλύπτονταν, για να τα εξηγήσουμε, να τα  εξιχνιάσουμε.

Οι μαθηματικοί νόμοι αποτελούν το στημόνι του σύμπαντος μας- καθορίζουν τη δομή όχι μόνο των ατόμων αλλά και των γαλαξιών των άστρων και των ανθρώπων. Οι ιδιότητες των ατόμων τα -μεγέθη και οι μάζες τους, οι διάφοροι τύποι τους και οι δυνάμεις που τα συγκρατούν- καθορίζουν τη χημεία  του καθημερινού μας κόσμου, Αλλά και η ίδια η ύπαρξη των ατόμων εξαρτάται από τις δυνάμεις και τα σωματίδια που υπάρχουν βαθιά μέσα τους. Τα αντικείμενα τα οποία μελετούν οι αστρονόμοι - οι πλανήτες τα άστρα και γαλαξίες- διέπονται από τη δύναμη της βαρύτητας .Και όλα τούτα διαδραματίζονται στην αρένα ενός διαστελλόμενου σύμπαντος, που οι ιδιότητες του εντυπώθηκαν σε αυτό κατά τη στιγμή της αρχικής μεγάλης έκρηξης.

Ο Κόσμος μας είναι απίστευτα φανταστικός, ένας Κόσμος που κατόρθωσε εννέα δισεκατομμύρια μετά από το Big Bang να δώσει πνοή σε ένα πλανήτη, τη Γη μας, ο οποίος θα υποστήριζε τη ζωή: από τα βακτηρίδια και τα θαλάσσια μαλάκια έως τα θηλαστικά και τον άνθρωπο.
Αυτή είναι η άποψη και η θέση του βασιλικού αστρονόμου Martin Rees που στο εκπληκτικό του βιβλίο “Μόνο έξι αριθμοί” υποστηρίζει ότι έξι αριθμοί μόνο αποτελούν τη βάση των θεμελιωδών φυσικών ιδιοτήτων του σύμπαντος, και ότι κάθε ένας από αυτούς τους αριθμούς, έχει την ακριβή τιμή που χρειάζεται, ώστε να δημιουργούνται οι αναγκαίες και ικανές συνθήκες για είναι δυνατό να ανθίζει η ζωή.

Ο Rees, γράφει:
Αυτοί οι έξι αριθμοί είναι ιδιαίτερα σημαντικοί και συνιστούν μία συνταγή για ένα σύμπαν. Επιπλέον το αποτέλεσμα είναι πολύ ευαίσθητο στις τιμές τους, υπό την έννοια ότι  αν κάποιος από αυτούς δεν ήταν “κατάλληλα ρυθμισμένος” ,δεν θα υπήρχαν άστρα ούτε ζωή. Είναι τούτη η ρύθμιση ένα άλογο γεγονός; Μία Σύμπτωση ή συνιστά την πρόνοια ενός αγαθού δημιουργού;

Ίσως υπάρχουν κάποιοι συσχετισμοί μεταξύ αυτών των αριθμών. Επί
του παρόντος ,ωστόσο δεν μπορούμε να προβλέψουμε κανέναν από αυτούς τους αριθμούς, μέσω των τιμών των άλλων. Ούτε και γνωρίζουμε αν κάποια “θεωρία τωνπάντων” θα μας δώσει τελικά μία εξίσωση που θα τους συσχετίζει, που θα τους ορίζει μονοσήμαντα. Ο λόγος για τον οποίο τόνισα αυτούς τους έξι αριθμούς είναι ότι καθένας τους διαδραματίζει ένα κρίσιμο και ξεχωριστό ρόλο στο σύμπαν μας ενώ ταυτόχρονα, το σύνολό τους προσδιορίζει πώς εξελίσσεται το Σύμπαν και ποιες είναι οι εσωτερικές του δυνατότητες.

Οι έξι αριθμοί

Δύο απ’ αυτούς τους αριθμούς σχετίζονται με τις θεμελιώδεις δυνάμεις, άλλοι δύο καθορίζουν το μέγεθος και τη γενική «υφή» του Σύμπαντος μας προσδιορίζοντας εάν θα συνεχίσει να υπάρχει για πάντα, και οι δύο τελευταίοι ορίζουν επακριβώς τις ιδιότητες του ίδιου τού χώρου:


1) O Κόσμος είναι τόσο μεγάλος επειδή υπάρχει στη φύση ένας καθοριστικής σημασίας πολύ μεγάλος αριθμός N, ίσος με 10³⁶  (1.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000). O αριθμός αυτός μετρά την ισχύ της ηλεκτρικής δύναμης που συγκρατεί τα άτομα, διαιρεμένη με την ισχύ της μεταξύ τους βαρυτικής δύναμης. Εάν ο αριθμός N είχε λίγο λιγότερα μηδενικά, μόνο ένα βραχύβιο και μικροσκοπικό Σύμπαν θα μπορούσε να υπάρχει, δεν θα μπορούσαν να αναπτυχθούν όντα μεγαλύτερα από έντομα, και ο χρόνος δεν θα επαρκούσε για τη βιολογική εξέλιξη.


2) Ένας άλλος αριθμός, ο ε, του οποίου η τιμή είναι 0,007, καθορίζει πόσο συνεκτικά συνδέονται οι ατομικοί πυρήνες και πώς δημιουργήθηκαν όλα τα άτομα στη Γη. H τιμή του αριθμού e ρυθμίζει τη φωτεινή ισχύ που δεχόμαστε από τον Ήλιο. Επίσης, είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη στην τιμή του αριθμού e η διαδικασία με την οποία τα άστρα μεταστοιχειώνουν το υδρογόνο σε όλα τα άτομα του περιοδικού πίνακα. Το ότι ο άνθρακας και το οξυγόνο είναι συνηθισμένα στον πλανήτη μας, ενώ ο χρυσός και το ουράνιο σπάνια, οφείλεται σε διεργασίες που συμβαίνουν στα άστρα. Αν το e ήταν 0,006 ή 0,008, τότε δεν θα μπορούσαμε να υπάρξουμε.


3) O κοσμικός αριθμός Ω μετρά την ποσότητα ύλης που περιέχεται στο Σύμπαν μας — γαλαξίες, διάχυτο αέριο και «σκοτεινή ύλη». Το Ω εκφράζει πόσο σημαντική είναι η βαρύτητα συγκριτικά με την ενέργεια διαστολής του Σύμπαντος. Εάν ο λόγος των δύο ήταν πολύ μεγάλος συγκριτικά με μια συγκεκριμένη «κρίσιμη» τιμή, το Σύμπαν θα είχε καταρρεύσει προ πολλού, αν πάλι ήταν πολύ μικρός, δεν θα είχαν σχηματιστεί ούτε γαλαξίες ούτε άστρα. Φαίνεται ότι η αρχική ταχύτητα διαστολής έχει ρυθμιστεί πολύ προσεκτικά.


4)H μέτρηση τού τέταρτου αριθμού, του λ, ήταν η πιο σημαντική επιστημονική είδηση του 1998. Μια καινούργια δύναμη — την ύπαρξη της οποίας ουδείς υποψιαζόταν —, μια κοσμική «αντιβαρύτητα», καθορίζει τη διαστολή του Σύμπαντος μας, αν και δεν προκαλεί κανένα παρατηρήσιμο φαινόμενο σε κλίμακα μικρότερη από 1 δισεκατομμύριο έτη φωτός. H δύναμη αυτή είναι προορισμένη να υπερισχύσει της βαρύτητας και των άλλων δυνάμεων της φύσης καθώς το Σύμπαν μας γίνεται σκοτεινότερο και πιο άδειο. Ευτυχώς για εμάς (και προς μεγάλη έκπληξη των θεωρητικών), η τιμή τού λ είναι πολύ μικρή. Σε διαφορετική περίπτωση, η επίδραση της θα είχε σταματήσει το σχηματισμό γαλαξιών και άστρων, και η κοσμική εξέλιξη θα είχε καταπνιγεί πριν καν μπορέσει να ξεκινήσει.


5) Τα σπέρματα όλων των κοσμικών σχηματισμών — άστρων, γαλαξιών και σμηνών γαλαξιών — ήταν όλα εντυπωμένα στη Μεγάλη Έκρηξη. H δομή του Σύμπαντος μας εξαρτάται από έναν αριθμό, τον Q, που παριστά το λόγο δύο θεμελιωδών ενεργειών και έχει τιμή 1/100.000 περίπου. Αν ο Q ήταν μικρότερος, το Σύμπαν θα παρέμενε αδρανές και αδιαμόρφωτο. Εάν ήταν πολύ μεγαλύτερο, το Σύμπαν θα γινόταν ένας βίαιος τόπος, στον οποίο δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν άστρα και ηλιακά συστήματα, αλλά θα κυριαρχούσαν τεράστιες μαύρες τρύπες.


6) O έκτος κρίσιμος αριθμός είναι γνωστός εδώ και αιώνες, ωστόσο τώρα εξετάζεται υπό μια νέα προοπτική. Είναι ο αριθμός D των χωρικών διαστάσεων του Κόσμου μας, και ισούται με 3. Εάν ο αριθμός D ήταν 2 ή 4, δεν θα μπορούσε να υπάρξει ζωή. O χρόνος συνιστά μια τέταρτη διάσταση, η οποία, όμως, είναι διαφορετική από τις άλλες αφού περιέχει ένα βέλος: «πορευόμαστε» μόνο προς το μέλλον. Κοντά στις μαύρες τρύπες, ο χώρος είναι τόσο στρεβλωμένος που το φως κινείται σε κύκλους και ο χρόνος μπορεί να μένει στάσιμος. Επιπλέον, κοντά στη χρονική στιγμή της Μεγάλης Έκρηξης, καθώς επίσης και σε μικροσκοπικές κλίμακες, ο χώρος ενδέχεται να αποκαλύπτει τη βαθύτερα υποκείμενη δομή του: δονήσεις και αρμονικές αντικειμένων που ονομάζονται «υπερχορδές», σε μια αρένα δέκα διαστάσεων.


Ίσως υπάρχουν κάποιοι συσχετισμοί μεταξύ αυτών των αριθμών. Επί του παρόντος, ωστόσο, δεν μπορούμε να προβλέψουμε κανέναν απ’ αυτούς τους αριθμούς μέσω των τιμών των άλλων. Ούτε και γνωρίζουμε αν κάποια «θεωρία των Πάντων» θα μας δώσει τελικά μια εξίσωση που θα τους συσχετίζει ή που θα τους ορίζει μονοσήμαντα. O λόγος για τον οποίο τονίστηκαν αυτοί οι συγκεκριμένοι έξι αριθμούς είναι ότι ο καθένας τους διαδραματίζει έναν κρίσιμο και ξεχωριστό ρόλο στο Σύμπαν μας, ενώ, ταυτόχρονα, το σύνολο τους προσδιορίζει πώς εξελίσσεται το Σύμπαν και ποιες είναι οι εσωτερικές του δυνατότητες. Επιπρόσθετα, για τρεις από αυτούς (εκείνους που αφορούν το Σύμπαν σε μεγάλη κλίμακα) μόλις πρόσφατα αρχίσαμε να έχουμε ακριβείς μετρήσεις.

Αυτοί οι έξι αριθμοί συνιστούν μια «συνταγή» για ένα σύμπαν. Επιπλέον, το αποτέλεσμα είναι πολύ ευαίσθητο στις τιμές τους υπό την έννοια ότι, εάν κάποιος από αυτούς δεν ήταν «κατάλληλα ρυθμισμένος», δεν θα υπήρχαν άστρα ούτε και ζωή. Είναι τούτη η ρύθμιση ένα άλογο γεγονός, μια σύμπτωση; Ή συνιστά την πρόνοια ενός αγαθού Δημιουργού;

Ο Martin Rees έχει την άποψη ότι δεν πρόκειται για τίποτε από τα δύο. Ενδέχεται να υπάρχει μια απειρία άλλων συμπάντων, στα οποία οι αριθμοί θα είναι διαφορετικοί. Τα περισσότερα θα γεννιούνται νεκρά ή θα παραμένουν στείρα. Ζωή μπόρεσε να αναδυθεί (και έφτασε σε ανθρώπους με αυτοσυνείδηση) μόνο σε ένα Σύμπαν με τον «σωστό» συνδυασμό. H συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος παρέχει μια ριζικά νέα προοπτική για το Σύμπαν μας, για τη θέση μας σε αυτό και για το χαρακτήρα των φυσικών νόμων.

Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι ένα διαστελλόμενο σύμπαν, το οποίο έχει μια αρχή τόσο «απλή» ώστε να ορίζεται από λίγους μόνο αριθμούς, μπορεί να εξελιχθεί (εάν αυτοί οι αριθμοί «ρυθμιστούν» κατάλληλα) στον δικό μας Κόσμο με την περίπλοκη δομή του. Αλλά ας στήσουμε πρώτα το σκηνικό της ιστορίας εξετάζοντας τις εν λόγω δομές σε όλες τις κλίμακες, από τα άτομα ως τους γαλαξίες.
Χαρακτηριστικά αποσπάσματα από αυτό το βιβλίο.

Οι έξι αριθμοί παραμονεύουν στις μικρότερες και στις μεγαλύτερες δομές του σύμπαντος. Επιλέγουμε έναν από τους πιο μικρούς: Ο πυρήνας του ατόμου του ηλίου ζυγίζει το 99,3% της μάζας των δύο πρωτονίων και των δύο νετρονίων από τα οποία φτιάχνεται. Το υπόλοιπο ποσοστό 0.7% απελευθερώνεται με τη μορφή ενέργειας, κυρίως θερμότητας. Έτσι, το υδρογόνο που είναι το καύσιμο μέσα στον ήλιο μετατρέπει τα .007 της μάζας του σε θερμότητα για να μπορεί να συντηχθεί σε ήλιο. Ο αριθμός αυτός – γράφεται ε – αποτελεί μια συνάρτηση της ισχύος της δύναμης που «κολλά» μαζί τα νουκλεόνια στον πυρήνα.

Λοιπόν; Σκεφτείτε το εξής: Εάν ο αριθμός ήταν λίγο μόνο μικρότερος – .006 αντί .007 – τότε το ένα πρωτόνιο του υδρογόνου δεν θα μπορούσε να συνδεθεί με ένα νετρόνιο, και το σύμπαν θα αποτελείται μόνο από υδρογόνο. Ούτε χημεία, ούτε ζωή. Και αν ήταν ελαφρώς μεγαλύτερο, μόνο .008 για παράδειγμα, η σύντηξη θα ήταν τόσο εύκολη που γρήγορα το υδρογόνο δεν θα είχε επιβιώσει από το Big Bang. Και πάλι ούτε ηλιακά συστήματα, ούτε ζωή. Ο σωστός αριθμός βρίσκεται με πολύ ακρίβεια, μεταξύ του .006 και του .008.

Και αυτό το παράδειγμα είναι μόνο ένας από τους έξι αριθμούς του Rees. Εάν ομοίως άλλαζες έστω και λίγο τους άλλους πέντε αριθμούς, η ζωή και η δομή του σύμπαντος, όπως την γνωρίζουμε σήμερα θα ήταν εντελώς διαφορετική.

Μπροστά σε ένα τέτοιο συντριπτικἀ απίθανο πράγμα, οι κοσμολόγοι έχουν προσφέρει αρκετές πιθανές εξηγήσεις. Η απλούστερη είναι το λεγόμενο το επιχείρημα του άμεσου γεγονότος. «Κάποιος μπορεί απλώς να πει: «Οι αριθμοί δεν μπορούν να είναι διαφορετικοί γιατί αν δεν ήταν έτσι, δεν θα ήμασταν εδώ για να αναρωτιόμαστε για το θέμα αυτό, «λέει ο Rees. “Πολλοί επιστήμονες είναι ικανοποιημένοι με αυτή την εξήγηση.» Τυπικό μέλος της ομάδας αυτής είναι ο Theodore Drange, καθηγητής της φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Δυτικής Βιρτζίνια, ο οποίος ισχυρίζεται ότι είναι παράλογο να εξεγειρόμαστε σχετικά με την ιδέα ότι το φιλικό προς την ζωή μας σύμπαν είναι «μοναδικό.» Ο Drange το θέτει ως εξής: “Οποιοσδήποτε συνδυασμός φυσικών σταθερών μπορεί να υπάρχει, θα ήταν μοναδικός.»

Το σύμπαν ακόμα κι έτσι εξακολουθεί να είναι κάτι το παράξενο, κάτι που δεν μπορεί να εξηγηθεί εύκολα. Γι αυτό χρειάζεται μια επεξήγηση.

Εν τω μεταξύ, η μυστηριώδης ακρίβεια των αριθμών έχει οδηγήσει ορισμένους επιστήμονες ταπεινά στα χέρια των θεολόγων. “Η εξαίσια τάξη που εμφανίζεται στον φυσικό κόσμο απαιτεί την παρουσία ενός Θεού,» υποστηρίζει η Vera Kistiakowsky, φυσικός στο MIT.

Υπάρχει όμως σύνδεση μεταξύ των έξι αριθμών; «Αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να προβλέψουμε κάποιον από αυτούς από την τιμή των υπόλοιπων. Εκτός κι αν οι θεωρητικοί ανακαλύψουν κάποια ενοποιητική θεωρία, οπότε κάθε αριθμός θα βγαίνει από τους υπόλοιπους”, συνεχίζει ο Rees.

Όμως ο Rees προσφέρει μια ακόμη εξήγηση, που δεν δίνει την αίσθηση της παραίτησης ούτε θεολογία. Με βάση την πρόσφατη κοσμολογία – ειδικά την έρευνα του φυσικού Andrei Linde από το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ καθώς και τις δικές του θεωρίες για την φύση των έξι αριθμών – ο Rees προτείνει ότι το σύμπαν μας είναι μια μικρή, απομονωμένη γωνιά ενός πολυσύμπαντος.

Αυτή η ιδέα λέει ότι μια ενδεχομένως άπειρη σειρά ξεχωριστών big bangs αναδύθηκε μέσα από μια πυκνή αρχέγονη κατάσταση της ύλης. Όσο υπερβολική κι αν φαίνεται η έννοια, έχει προσελκύσει, ωστόσο, πολλούς μεταξύ των οποίων και κοσμολόγους. Ο Rees είναι από τους πρώτους της άποψης αυτής. “Αν υπάρχουν πολλά σύμπαντα, το καθένα διέπεται από ένα διαφορετικό σύνολο αριθμών, αλλά θα υπάρχει και ένα με συγκεκριμένο σετ αριθμών κατάλληλων για τη ζωή. Εμείς είμαστε προφανώς σ ‘αυτό.”

 

Από το βιβλίο: «Μόνο έξι Αριθμοί»

Του Martin Rees.

Γιατι έκαψαν την αρχαία βιβλιοθηκη της Αλεξάνδρειας

Η μεγάλη συνομωσία...
 

Αφού πρώτα κατάκλεψαν τους θησαυρούς της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, μετά έδωσαν εντολή να την κάψουν, για να μην υπάρχουν στοιχεία της πρωτοφανούς ληστείας γνώσης. Το σχέδιο τους εξυπηρετούσε  δυο σκοπούς: α) Να μην περάσει στις επόμενες γενιές η συσσωρευμένη γνώση των  αρχαίων Ελλήνων σοφών και φιλοσόφων και β) Να διοχετεύουν με το σταγονόμετρο… επιλεγμένα χειρόγραφα σε δικά τους καλά μυαλά, για την αποκωδικοποίηση και τον  εντοπισμό των μεγάλων κρυμμένων θησαυρών της, ώστε να αντλήσουν  ιδέες, και να δημιουργήσουν «Νέες δικές τους» θεωρίες με την μέθοδο της επανεφεύρεσης της γνώσης.

Η σύγχρονη φυσική, η κβαντομηχανική, η «Αρχή της αβεβαιότητας» του Heisenberg[1] (Χάϊζενμπεργκ), η ακουστική, καθώς επίσης, η Αστρονομία, η Αστροφυσική, η κοσμολογία τα απλά και τα ανώτερα Μαθηματικά, η «θεωρία του χάους» τα Μαθηματικά του χάους, η θεωρία του BIG-BANG, η «Θεωρία των υπερ χορδών», η θεωρία συνόλων του (Georg Cantor), η Βιολογία,  η Βιοαστρονομία ή Αστροβιολογία , (DNA,RNA) τα περιβαλλοντικά φαινόμενα η Γεωμετρία FRACTALS  κ.ά.

Σχεδόν όλες οι επιστήμες  είναι προέκταση και μετεξέλιξη , του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος. Αυτό το αναγνωρίζουν και το πιστοποιούν με γραπτά κείμενα τους, επιστήμονες με παγκόσμιο κύρος.  Χαρακτηριστικά είναι αποσπάσματα τους:

(W.HEISENBERG) , θα δηλώσει: «οι επιτυχίες αυτού του τρόπου θεώρησης της φύσης …δικαίωσαν κατά απρόβλεπτο τρόπο την πίστη των Πυθαγορείων».

Ο Αϊνστάιν τις αρχές της Πυθαγόρειας φιλοσοφίας ακολουθούσε ((Α.Ν. Whitehead)

Άγγλος Μαθηματικός και φιλόσοφος σύγχρονος του Αϊνστάιν. Στο έργο του, Science and Modern World (N.York 1925,384)

 Εκείνος, ο όποιος κατανοεί τον Αρχιμήδη και τον Απολλώνιον, θαυμάζει ολιγώτερον τας επινοήσεις των νεωτέρων μεγάλων ανδρών. (Leibniz Φιλόσοφος Μθηματικός).

Αφού δώσαμε την πραγματική διάσταση του κυρίαρχου λόγου, για τον οποίον κάηκε η περίφημη βιβλιοθήκη, ας ακολουθήσουμε  και τα ιστορικά γεγονότα.

Τί συνέβη στη αρχαία βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας;
Αποτελεί βεβαιότητα ότι ιδρύθηκε από τον Πτολεμαίο Β’ Σωτήρα. Αποτελούσε τμήμα του Μουσείου που βρισκόταν στο βασιλικό ανάκτορο της Αλεξάνδρειας.
Αυτή η μεγάλη αρχαία πόλη, που κατέχει ένα μικρό κομμάτι γης στις ακτές της Μεσογείου, ιδρύθηκε από τον Μέγα Αλέξανδρο κατά την επίσκεψή του στην Αίγυπτο και έγινε η πρωτεύουσα της τελευταίας δυναστείας των Φαραώ, η οποία καταγόταν από το στρατηγό του Αλεξάνδρου Πτολεμαίο.

 

Διαπιστώνουμε ότι για την καταστροφή ευθύνονται οι τρεις δυνάμεις κατοχής που κυβέρνησαν την Αλεξάνδρεια αφού την έχασαν οι Έλληνες.

Οι ύποπτοι είναι ΤΡΕΙΣ ,ένας ρωμαίος, ένας χριστιανός και τέλος ένας μουσουλμάνος – ο Ιούλιος Καίσαρας, ο πατριάρχης Θεόφιλος της Αλεξάνδρειας και ο Χαλίφης της Δαμασκού Ομάρ
Θα παρουσιάσουμε την πιο αξιόπιστη ιστορία σχετικά με την καταστροφή της βιβλιοθήκης, έχοντας αναλύσει πλήθος σχετικών πηγών.

Ιούλιος Καίσαρας
Ας δούμε πρώτα την κυρίαρχη άποψη:
«Λέγεται συχνά ότι οι Ρωμαίοι ήταν πολιτισμένοι, όμως ο πιο διάσημος στρατηγός τους είναι υπεύθυνος για τη μεγαλύτερη πράξη βανδαλισμού της αρχαιότητας.

Ο Ιούλιος Καίσαρας βρισκόταν πράγματι στην Αλεξάνδρεια το 47-48 π.Χ. καταδιώκοντας τον αντίπαλο του Πομπήιο. Ο Καίσαρας κατάφερε να καταλάβει την πόλη χωρίς κανένα πρόβλημα μετά την καταστροφή του Αιγυπτιακού στόλου και διέμενε στο παλάτι με την Κλεοπάτρα, όταν άρχισαν τα προβλήματα. Μερικά από τα πρωτοπαλίκαρα του Φαραώ επιτέθηκαν με μια αρκετά μεγάλη δύναμη και ο Καίσαρας βρέθηκε ξαφνικά κολλημένος σε μια εχθρική πόλη με πολύ λίγες δυνάμεις. Το ότι κέρδισε παρ’ολα αυτά οφείλεται στην τύχη του και τις ηγετικές του ικανότητες.

 Ο Ιούλιος Καίσαρας επιτέθηκε στην Αλεξάνδρεια, καταδιώκοντας τον μεγαλύτερο αντίπαλο του Πομπήιο, όταν κατάλαβε πως ο Αιγυπτιακός στόλος επρόκειτο να τον αποκόψει. Συνειδητοποιώντας ότι αυτό θα τον αφήνε σε απελπιστικά δύσκολη θέση, έδρασε αποφασιστικά στέλνοντας φλεγόμενα πλοία στο λιμάνι. Το σχέδιο του πέτυχε και ο εχθρικός στόλος σύντομα πήρε φωτιά. Αλλά η φωτιά δεν σταμάτησε στα πλοία.
Πέρασε στην αποβάθρα η οποία ήταν γεμάτη με εύφλεκτα υλικά, έτοιμα για εξαγωγή. Κατόπιν εξαπλώθηκε στην πόλη και πριν προλάβει κανείς να τη σταματήσει, πήρε φωτιά η ίδια η Μεγάλη Βιβλιοθήκη με αποτέλεσμα 400.000 ανεκτίμητοι χειρόγραφοι πάπυροι να γίνουν στάχτη. Όσο για τον ίδιο τον Καίσαρα, δεν θεώρησε το γεγονός αυτό αρκετά σημαντικό ώστε να το αναφέρει στα απομνημονεύματά του».

 

Στράβων – Γεωγραφία

Ο Στράβωνας (πέθανε μετά το 24 μ.Χ) βρέθηκε στην Αλεξάνδρεια το 20 π.Χ και πουθενά μέσα στις λεπτομερείς περιγραφές του για το παλάτι και το Μουσείο δεν αναφέρει τη βιβλιοθήκη. Η παράλειψη αυτή εξηγείται συχνά από λόγιους οι οποίοι ισχυρίζονται ότι η βιβλιοθήκη βρισκόταν μέσα στο Μουσείο ή ήταν προσαρτημένη σε αυτό. Όμως ακόμη κι αν ήταν έτσι, η σιωπή του Στράβωνα είναι ύποπτη. Μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η βιβλιοθήκη δεν υπήρχε πλέον αλλά πολιτικοί περιορισμοί επέβαλαν να μην αναφέρεται η τύχη της.

Λίβιος και Φλόρος – Η Επιτομή της Ιστορίας της Ρώμης

Η πρώτη αναφορά της πυρκαγιάς στην Αλεξάνδρεια θα μπορούσε φαινομενικά να προέρχεται από το Λίβιο (πέθανε το 17 μ.Χ) στο έργο του «Η Ιστορία της Ρώμης». Το βιβλίο στο οποίο είχε συμπεριληφθεί η αναφορά αυτή έχει χαθεί, και οι ‘Περιλήψεις’ που έχουν διασωθεί είναι πολύ σύντομες για να τη περιέχουν.

Ωστόσο, η «Επιτομή» του 2ου αι. που γράφτηκε από το Φλόρο σώθηκε και λέει ότι η φωτιά ξεκίνησε από τον Καίσαρα για να καθαρίσει την περιοχή γύρω από τη θέση του, ώστε ο εχθρός να μην έχει καμία κάλυψη από τα βέλη του στρατού του. Η ίδια η βιβλιοθήκη δεν αναφέρεται από τον Φλόρο, αν και ήταν στην ίδια περιοχή της πόλης που βρισκόταν το παλάτι το οποίο είχε καταλάβει ο Καίσαρας.

Σενέκας

Στην πραγματικότητα ξέρουμε ότι η Βασιλική Βιβλιοθήκη αναφέρεται από το Λίβιο, επειδή αργότερα μνημονεύεται από τον Σενέκα (πέθανε το 65 μ.Χ) στο διάλογο του «Σχετικά με την ηρεμία του μυαλού», στον οποίο αναφέρει επίσης πως καταστράφηκε μεγάλος αριθμός βιβλίων. Κάποιοι υποστηρίζουν πως ο Σενέκας έχει πάρει όλες τις πληροφορίες σχετικά με την καταστροφή της βιβλιοθήκης από τον Λίβιο, αλλά μια προσεκτική ανάγνωση του διαλόγου δεν αποδεικνύει κάτι τέτοιο.

Ο Σενέκας στην πραγματικότητα το μόνο που αναφέρει είναι ότι ο Λίβιος θεωρούσε τη βιβλιοθήκη ως «το πιο διακεκριμένο επίτευγμα της καλαισθησίας και της μέριμνας των βασιλέων» και αυτό μόνο και μόνο για να μπορέσει να διαφωνήσει.

Πλούταρχος και Δίων Κάσσιος  και η Ρωμαϊκή Ιστορία

Ο Πλούταρχος (πέθανε το 120 μ.Χ), στο έργο του «Η ζωή του Καίσαρος» κάνει μια αδιάφορη σχετικά αναφορά στην καταστροφή της βιβλιοθήκης.

Ο Δίων Κάσσιος (πέθανε το 235 μ.Χ) μας λέει ότι οι αποθήκες των βιβλίων που βρίσκονταν κοντά τις αποβάθρες κάηκαν τυχαία από τους άνδρες του Καίσαρα. Τα λόγια του δεν είναι ξεκάθαρα και έχουν οδηγήσει ορισμένους μελετητές στο συμπέρασμα ότι καταστράφηκαν μόνο τα βιβλία που προορίζονταν για εξαγωγή.

Αύλος Γέλλιος – Αττικές Νύχτες

Ο Γέλλιος (πέθανε το 180 μ.Χ.), συμπεριέλαβε στις Αττικές Νύχτες ένα σύντομο απόσπασμα σχετικό με βιβλιοθήκες όπου η καταστροφή της Βασιλικής Βιβλιοθήκης αναφέρεται ότι έγινε από ατύχημα κατά τη διάρκεια του πρώτου πολέμου των Ρωμαίων κατά της Αλεξάνδρειας, όταν βοηθητικοί στρατιώτες έβαλαν φωτιά. Αυτός ο πρώτος πόλεμος ήταν η εκστρατεία του Καίσαρα και ο δεύτερος ήταν όταν ο Οκταβιανός πήρε την Αίγυπτο από το Μάρκο Αντώνιο και την Κλεοπάτρα. Ο Γέλλιος αναφέρει πως κάηκαν 700.000 βιβλία.

 Ρωμαϊκή Ιστορία και Ιστορία κατά των ειδωλολατρών

Ένας από τους τελευταίους ειδωλολάτρες Ρωμαίους ιστορικούς, ο Αμμιανός Μαρκελλίνος (πέθανε το 395 μ.Χ.), Αναφέρει ότι το γεγονός πως η πυρκαγιά ξεκίνησε από τον Ιούλιο Καίσαρα αποτελεί την «ομόφωνη άποψη των αρχαίων συγγραφέων», αλλά συγχέει το κτίριο της βιβλιοθήκης με το Σεράπειο και αυξάνει τον αριθμό των παπύρων που καταστράφηκαν σε 700.000 (ίσως η πηγή του είναι ο Γέλλιος).

Η ιστορία επαναλαμβάνεται από τον Ορόσιο, έναν πρώιμο χριστιανό ιστορικό (πέθανε μετά το 415 μ.Χ.), ο οποίος αναφέρει στην «Ιστορία κατά των ειδωλολατρών» πως οι κατεστραμμένοι πάπυροι αριθμούσαν τους 400.000.

Απο τα ανωτέρω  συμπεραίνουμε:

 

1. Οι πρώτες περιγραφές  για την πυρπόληση της βιβλιοθήκης της Αλεξάνρειας, γραμμένες είτε από τον Καίσαρα είτε από τους στενούς φίλους του, καλύπτουν εσκεμμένα οτιδήποτε αντανακλά άσχημα πάνω στον σπουδαίο άνδρα. Δεν αποτελεί συνεπώς έκπληξη η σιωπή τους για τον εμπρησμό της μεγαλύτερης βιβλιοθήκης του κόσμου, ακόμα και αν συνέβη τυχαία.

 2. Η βιβλιοθήκη δεν υπήρχε ως ανεξαρτητο κτίριο την εποχή της επίσκεψης του Στράβωνα το 20 π.Χ.

 3. Αποτελούσε βεβαιότητα ότι Καίσαρας είχε καταστρέψει τη βιβλιοθήκη, ήταν διαδεδομένη από την εποχή που η οικογένεια του έπαψε να κατέχει τον αυτοκρατορικό θρόνο στα τέλη του πρώτου μ.Χ. αιώνα. Ο Πλούταρχος, ο Γέλλιος και ο Σενέκας αποτελούν την απόδειξη γι’ αυτό. Πρέπει επομένως να υποθέσουμε ότι η βιβλιοθήκη δεν υπήρχε τότε.

 

Ο Θεόφιλος

 

Ο Θεόφιλος, ο Πατριάρχης της Αλεξανδρείας, είναι επίσης και ο προστάτης άγιος των εμπρηστών. Καθώς ο Χριστιανισμός στραγγάλιζε σιγά-σιγά τον κλασικό πολιτισμό, τον τέταρτο αιώνα ήταν πολύ δύσκολο να είναι κανείς ειδωλολάτρης. Στην Αλεξάνδρεια βρισκόταν ο μεγάλος ναός του Σέραπι, που ονομαζόταν Σεράπειο και κολλητά σε αυτό ήταν η Μεγάλη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, όπου διατηρούνταν όλη η σοφία των αρχαίων.

Ο Θεόφιλος ήξερε ότι όσο υπήρχε αυτή η γνώση, οι άνθρωποι θα έτειναν λιγότερο να πιστέψουν στην Αγία Γραφή, έτσι ξεκίνησε να καταστρέψει όλους τους ειδωλολατρικούς ναούς. Αλλά το Σεράπειο ήταν ένα τεράστιο κτίσμα, πάνω σε ανάχωμα και πέρα από τις ικανότητες των μαινόμενων χριστιανών φανατικών να το πλήξουν.

Ο Πατριάρχης λοιπόν επικοινώνησε με τη Ρώμη. Από εκεί, ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος ο Μέγας, ο οποίος είχε διατάξει την εξολόθρευση του παγανισμού, έδωσε την άδειά του για την καταστροφή του Σεραπείου. Συνειδητοποιώντας πως δεν θα είχαν καμία τύχη, οι ιερείς και οι ιέρειες εγκατέλειψαν το ναό τους στα νύχια του όχλου ο οποίος εισέβαλε σε αυτόν με αποτέλεσμα το οικοδόμημα να καταστραφεί συθέμελα και τα χειρόγραφα να καούν σε τεράστιες πυρές στους δρόμους της Αλεξάνδρειας.

Ο Θεόφιλος ήταν πράγματι ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας την εποχή που το Σεράπειο είχε μετατραπεί σε χριστιανική εκκλησία αλλά ο ίδιος ποτέ δεν έγινε άγιος. Η ημερομηνία που δίνεται συνήθως για τα γεγονότα είναι το 391 μ.Χ., όταν ήταν αυτοκράτορας ο Θεοδόσιος, ο οποίος «προσηλύτιζε» τους υπηκόους του στο Χριστιανισμό με μεγάλο ζήλο. Η αντιδικία που υπάρχει εδώ είναι ότι υπήρχε και μια άλλη βιβλιοθήκη στο Σεράπειο και ήταν αυτή που κατέστρεψε ο όχλος των χριστιανών κατά τη λεηλασία του ναού. Πρέπει επομένως να διαπιστώσουμε εάν όντως υπήρχε ακόμη μία βιβλιοθήκη εκεί και επίσης αν όντως την κατέστρεψε ο Θεόφιλος.

Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΣΤΟ ΣΕΡΑΠΕΙΟΝ.

Μία από τις πιο γνωστές μαρτυρίες για τη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας προέρχεται από το 1780 περίπου και είναι αυτή του σημαντικού ιστορικού και οπαδού του Διαφωτισμού, Έντουαρντ Γκίμπον ο οποίος για την καταστροφή κατηγόρησε αποκλειστικά τους χριστιανούς κατά τη διάρκεια των γεγονότων του 391 μ.Χ. επί επισκόπου Θεοφίλου.

Ιστορικοί που διακρίνουν στοιχεία προκατάληψης από τον Γκίμπον ενάντια στον Xριστιανισμό, θεωρούν ότι ο Γκίμπον, από εσφαλμένη εκτίμηση, συνέχεε τη βασιλική βιβλιοθήκη με εκείνη που βρισκόταν κοντά στον ναό του Σέραπι. Σχετικά με τις αναφορές του Γκίμπον για το θέμα αυτό, θα πρέπει να επισημανθεί ότι σε μια αντίστοιχη περίπτωση της ιστορίας, με ευκολία αθώωνε τους Άραβες για την μεγάλη μαρτυρούμενη καταστροφή βιβλίων στην Αλεξάνδρεια στις αρχές του 7ου αιώνα.

Τα χρόνια που μεσολάβησαν

Στα χρόνια που μεσολάβησαν, η Αλεξάνδρεια παρέμεινε το κέντρο των επιστημών ενώ υπήρχαν και άλλες βιβλιοθήκες. Ο αυτοκράτορας Κλαύδιος ίδρυσε την επώνυμη Κλαυδιανή βιβλιοθήκη ως κέντρο ιστορικών μελετών και ο Αδριανός ίδρυσε μια βιβλιοθήκη στο ναό του Καίσαρα κατά την επίσκεψή του στην Αλεξάνδρεια. Ο δε Πλούταρχος μας πληροφορεί ότι ο Μάρκος Αντώνιος έδωσε στην Κλεοπάτρα ως δώρο όλο το περιεχόμενο – περίπου 200.000 πάπυροι – της βιβλιοθήκης της Περγάμου.

Ο Ιωάννης Τζέτζης, βυζαντινολόγος του 12ου αιώνα, στα «Προλεγόμενα στον Αριστοφάνη» δίνει κάποιες λεπτομέρειες σχετικά με τον κατάλογο του ποιητή Καλλίμαχου (πέθανε μετά το 250π.Χ), ο οποίος είπε ότι υπήρχαν περίπου 500.000 πάπυροι στη Βασιλική Βιβλιοθήκη και άλλοι 42.000 περίπου στην εξωτερική ή δημόσια βιβλιοθήκη.

Η ΟΥΡΑΝΙΑ ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΠΥΘΑΓΟΡΑ

 

Η ΟΥΡΑΝΙΑ ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΠΥΘΑΓΟΡΑ

 

«Τον Πυθαγόρα ,που τον γέννησε με τον αγαπητό στον Δία Απόλλωνα, η Πυθαΐδα, που ήταν η ομορφότερη απ’ όλες τις Σαμίες »  σύμφωνα με Σάμιο ποιητή & τον Απολλώνιο τον Τυανέα.

Ο υψιπετής ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ, ήταν ο πρώτος Φιλόσοφος ,που πέτυχε να συνδυάσει την θρησκευτική με την φιλοσοφική αναζήτηση και συνετέλεσε τα μέγιστα στην εξέλιξη και στην πνευματική ανέλιξη της ανθρωπότητας. Υπήρξε ο διαμορφωτής των αρχών που επηρέασαν σε καθοριστικό βαθμό, την Πλατωνική και την Αριστοτελική διανόηση, αλλά και όλους τους επόμενους του φιλοσόφους.

Η εσωτερική του συγχρονικότητα με την ουράνια κραδασμική φωνή, διετυπώθη στο συμπαντικό του αξίωμα « Αριθμός το πάν», με το οποίο, όχι μόνο δήλωνε, αλλά και θεσμοθετούσε παράλληλα: «Τα πάντα υπακούουν σε αριθμητικές αναλογίες, νόμους και συμπαντική αρμονία».

Η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα κάνει στροφή 2.600 χρόνια και πλέον πίσω και μελετάει διαχρονικά την αρχαία Ελληνική γραμματεία.
Με μοναδικό στόχο τον εντοπισμό και την αποκωδικοποίηση και άλλων μεγάλων κρυμμένων θησαυρών της, ώστε να αντλήσει ιδέες, και να δημιουργήσει με την μέθοδο της επανεφεύρεσης της γνώσης νέες θεωρίες.

Αυτή την άποψη δηλώνει με σαφή και κατηγορηματικό τρόπο και ο διάσημος γεωμέτρης του Χάρβαρντ (Julian Lowell Coolidge), που έζησε στις αρχές του αιώνα μας και συγκεκριμένα αναφέρει:
"Είναι εκπληκτικό πόσες από τις σημαντικές εξελίξεις των μαθηματικών της σύγχρονης εποχής έχουν την προέλευση τους σε εργασίες που έγιναν δύο χιλιετηρίδες πριν, από τους αρχαίους Έλληνες. Όπως άρεσε να λέει ο διάσημος γεωμέτρης του Χάρβαρντ «Τότε στη γη κατοικούσαν γίγαντες».

 

* Το κείμενο είναι προδημοσίευση από το Βιβλίο μας

 "Πυθαγόρας ο Συμπαντικός"

Ο Πυθαγόρας στους Δελφούς

Ο Πυθαγόρας στους Δελφούς

(Μέρος Α)

Ο Πυθαγόρας έφτασε στους Δελφούς αφού είχε ήδη πραγματοποιήσει επίσκεψη σε όλους τους Ιερούς ναούς της αρχαίας Ελλάδος.

Είχε επισκεφτεί την Κρήτη και είχε μείνει με τον Επιμενίδη στο ιερό του Ιδαίου Διός, είχε παρακολουθήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες και ήταν παρών στα μυστήρια της Ελευσίνας, όπου εκεί ο ιεροφάντης του είχε παραχωρήσει τα σκήπτρα του, σε ένδειξη αναγνώρισης της ανωτερότητας του Πυθαγόρα.

Όπου και αν πήγαινε τον υποδέχονταν ως Διδάσκαλο. Στους Δελφούς τον περίμεναν, διότι εκεί η μαντική τέχνη είχε παρακμάσει και ο Πυθαγόρας ήθελε να της ξαναδώσει το βάθος, το κύρος , την δύναμη και το γόητρό της.

Κατά την παραμονή του στο μαντείο των Δελφών,  έμαθε πολλά μυστικά του μαντείου. Συνεργάστηκε πολύ στενά με το ιερατείο του φημισμένου μαντείου του ηλιακού θεού Απόλλωνα. Μετέδωσε στους ιερείς την φλόγα, την γνώση και την εξαιρετική του σοφία.

Επέλεξε την νεαρή Θεμιστόκλεια/Θεόκλεια για προφήτισσα  και σε ιδιαίτερες τελετουργικές στιγμές, έστειλε την πνευματοψυχή της να ανέβει στα εσωδιαστήματα του Σύμπαντος, για να συγκεντρώσει εικόνες του μέλλοντος, γεγονότα τα οποία θα συνέβαιναν στον ίδιο, αλλά και στον ελληνικό χώρο.

Επίσης λέγεται ότι ο μέγας μύστης, σύνηψε  ερωτική σχέση με την Ιέρεια Θεμιστόκλεια/Θεόκλεια και έμεινε μαζί της περίπου για έναν χρόνο, από την οποία πολλά διδάχθηκε και πολλά την δίδαξε.

Συνεπώς επισκέφτηκε τους Δελφούς λιγότερο να συμβουλευθεί τον Απόλλωνα και περισσότερο να διαφωτίσει τους κατέχοντες την μαντική τέχνη, να αναζωπυρώσει τον ενθουσιασμό τους και να ξυπνήσει τις ενέργειακές τους δυνάμεις. Οι πράξεις του θα ενεργούσαν στην συνέχεια επάνω στην σωματοψυχή της Ελλάδας και θα την προετοίμαζαν για το μέλλον της.
Ευτυχώς στο ναό βρήκε/συναντησε ένα θαυμάσιο όργανο/συνεργάτιδα που ένα θεόσταλτο σχέδιο φάνηκε να προόριζε  για αυτόν.
Η νεαρή Θεμιστόκλεια/Θεόκλεια ανήκε στο σχολείο των ιερειών του Απόλλωνος. Προερχόταν από μία από εκείνες τις οικογένειες στις οποίες η ιερατική ιδιότητα είναι κληρονομική. Οι μεγάλες εντυπώσεις του αδύτου, οι τελετές της λατρείας, οι παιάνες, οι τελετές της Πυθίας και του Υπερβόρειου Απόλλωνος την είχαν θρέψει από την παιδική ηλικία. Κάποιος μπορεί να την φανταστεί σαν μία από εκείνες τις νέες κοπέλες που έχουν μια εγγενή και ενστικτώδη αποστροφή για τα εγκόσμια πράγματα, τα οποία προσελκύουν τις άλλες κοπέλες. Ήταν από αυτές που δεν συμπαθούν την Δήμητρα και φοβούνται την Αφροδίτη. Η βαριά γήινη  ατμόσφαιρα τις ενοχλεί, ενώ ο φυσικός έρωτας που μόλις αντιλαμβάνονται, τους φαίνεται σαν ένας βιασμός της ψυχής, μια ρύπανση της παρθενικής τους ύπαρξής.

 Αντίθετα, είναι περίεργα ευαίσθητες στα μυστήριώδη ρεύματα, στις αστρικές επιρροές. Όταν η σελήνη έλαμπε στα σκοτεινά άλση της πηγής Κασταλίας, η Θεόκλεια έβλεπε τις λαμπερές μορφές να εμφανίζονται. Στο λαμπρό φως της ημέρας άκουγε φωνές. Όταν εξετίθετο στις ακτίνες του πρωινού ήλιου, η δόνησή τους την βύθιζε σε ένα είδος έκστασης, κατά την διάρκεια της οποίας άκουγε αόρατες χορωδίες. Εντούτοις ήταν απολύτως αδιάφορη στις δεισιδαιμονίες και στις δημοφιλείς ειδωλολατρείες. Τα αγάλματα δεν σήμαιναν τίποτα για αυτήν και είχε φόβο στις ζωικές θυσίες. Δεν μιλούσε σε κανέναν για τα οράματα που έβλεπε στον ύπνο της. Αισθανόταν ενστικτωδώς ότι οι ιερείς του Απόλλωνα δεν κατείχαν το ανώτατο φως που είχε ανάγκη.

 Οι ιερείς ήλπιζαν ότι θα είναι σε θέση να την πείσουν ώστε να γίνει Πυθία. Ωστόσο η Θεόκλεια αισθάνονταν μια έλξη από έναν υψηλότερο κόσμο, το κλειδί του οποίου δεν κατείχε. Ποιοι ήταν αυτοί οι θεοί που την ήλκυαν με τις εμπνεύσεις και τις δονήσεις; Επιθυμούσε να τους γνωρίσει πριν παραδοθεί σε αυτούς.  Γιατί οι μεγάλες ψυχές έχουν την ανάγκη να γνωρίζουν, ακόμα και όταν αφήνονται στις θεϊκές-δυνάμεις.

Άραγε από ποια βαθιά ανατριχίλα και από ποιο μυστηριώδες προαίσθημα ταράχτηκε  η ψυχή της Θεόκλειας, όταν πρωτοαντίκρισε τον Πυθαγόρα και όταν πρωτοάκουσε την εύγλωττη φωνή του να αντηχεί ανάμεσα στις κολόνες του Απολλώνιου ιερού.

Αισθάνθηκε την παρουσία του μυητή. Αναγνώρισε τον δάσκαλό της. Ήθελε να μάθει, μέσω του δασκάλου της τον εσωτερικό κόσμο, αυτόν τον κόσμο που είχε εντός της, θα τον έκανε να της μιλήσει. Από την πλευρά του ο Πυθαγόρας, με την βεβαιότητα και την διείσδυση του βλέμματός του πρέπει να είχε αναγνωρίσει τη δονούμενη ψυχή, αυτή που θα γινόταν ο διερμηνέας της σκέψης του στον ναό.

Απόσπασμα/προδημοσίευση από το βιβλίο μας:
"Πυθαγόρας ο Συμπαντικός" 

Πριν απο τον Πυθαγόρα

«Πριν τον Πυθαγόρα, υπάρχει μια επιστήμη ,αλλά όχι μια φιλοσοφία της επιστήμης. Υπάρχει μια θρησκεία, αλλά καμία φιλοσοφία της θρησκείας. Υπάρχει μια πολιτική, αλλά καμία φιλοσοφία της πολιτικής. Υπάρχει μια τέχνη, αλλά καμία φιλοσοφία της τέχνης. Με άλλες λέξεις υπάρχει μια γνώση και μια παιδεία, αλλά δεν υπάρχει φιλοσοφία. Μετά τον Πυθαγόρα, ανοίγονται νέοι ορίζοντες:

Η φιλοσοφία με την συνεχή και ποικιλόμορφο αναζήτηση της αλήθειας, αναπτύσσεται επ’ άπειρον και τίποτα δεν μπορεί να την σταματήσει».

 (Ivan Gobry: Pythagore oula naissance dela philosophie)

 Η φωτογραφία είναι το άγαλμα του Πυθαγόρα στην Σάμο.

Προδημοσίευση απο το βιβλίο μας:

 "Πυθαγόρας ο Συμπαντικός"