Υπάρχει κάτι που δεν μας το έχουν πει ποτέ

Υπάρχει κάτι που δεν μας το έχουν πει ποτέ

Κάτι που μας έκαναν να το ξεχάσουμε και μας έκαναν να το ξεχάσουμε, από τη μία μεριά το πέρασμα του χρόνου και από την άλλη εκείνοι που παρανόησαν η που -για δικούς τους λόγους- ήθελαν να ξεχάσουμε.

Αν είστε τυχεροί σε κάποιο σημείο της ζωής σας θα φτάσετε σε ένα ολοκληρωτικό αδιέξοδο.

 Ή για να το πούμε

διαφορετικά αν είστε τυχεροί θα φτάσετε σε ένα σταυροδρόμι και θα δείτε ότι το αριστερό μονοπάτι οδηγεί σε αδιέξοδο/ κόλαση, ότι το δεξί μονοπάτι οδηγεί σε αδιέξοδο/ κόλαση και ότι αν προσπαθήσετε να κάνετε πίσω θα καταλήξετε σε μία ολοκληρωτική και απόλυτη  αδιέξοδο κόλαση.

 Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο αδιέξοδο/ κόλαση και δεν υπάρχει διέξοδος δεν υπάρχει τίποτα που να μπορείτε να κάνετε. Τίποτα που να μπορείτε να σας ικανοποιήσει πια.

Τότε αν είστε έτοιμοι να αρχίσετε να ανακαλύπτετε μέσα σας αυτό που λαχταρούσατε πάντα αλλά δεν μπορούσατε  ποτέ να το βρείτε.

και αν δεν είστε τυχεροί;

 Αν δεν είστε τυχεροί θα φτάσετε σε αυτό το σημείο μόνο όταν πεθάνετε και αυτό δεν θα είναι πολύ ωραίο,γιατί θα εξακολουθήσετε να θέλετε αυτό που δεν μπορείτε πια να έχετε. Είμαστε άνθρωποι προικισμένοι με μία εκπληκτική αξιοπρέπεια. Δεν υπάρχει όμως τίποτα πιο  αναξιοπρεπές να ξεχνάμε το μεγαλείο μας και να προσπαθούμε «να πιαστούμε από τα μαλλιά μας».

Αυτή η ζωή των αισθήσεων δεν μπορεί ποτέ να μας γεμίσει, έστω κι αν όλος ο κόσμος λέει το αντίθετο.  Δεν είχε ποτέ σκοπό να μας γεμίσει, η αλήθεια είναι τόσο απλή, γεμάτη από τόση αγάπη και απλότητα!

Αν θέλουμε να μεγαλώσουμε, να  γίνουμε πραγματικοί άντρες και γυναίκες, πρέπει να αντιμετωπίσουμε το θάνατο πριν πεθάνουμε.

Πρέπει να ανακαλύψουμε τι σημαίνει να μπορείς να γλιστρήσεις πίσω από τα παρασκήνια και να εξαφανιστείς.

 Η Δυτική κουλτούρα μας,φροντίζει με μεγάλη προσοχή να μας κρατά μακριά από τέτοια πράγματα. Συνεχίζει το δρόμο της και ευδοκιμεί, πείθοντας μας να δίνουμε αξία σε καθετί που είναι  ασήμαντο. και για αυτό τα τελευταία 100 χρόνια τόσοι άνθρωποι της γύρισαν την πλάτη, στράφηκαν προς την Ανατολή, προς οποιαδήποτε άλλη κατεύθυνση αναζητώντας κάποια μορφή πνευματικής τροφής μία γεύση από κάτι διαφορετικό. Στην αρχή ήταν οι μεγάλες θρησκείες της ανατολής,  τώρα είναι οι μικρές φυλές και οι κρυφές κουλτούρες.

Αλλά Ανήκουμε στη Δύση. Όσο περισσότερα βρίσκουμε στην Ανατολή ή οπουδήποτε αλλού τόσο πιο πολύ αυτά μας διασπούν εσωτερικά, μας κάνουν άστεγους μέσα στην ίδια την πατρίδα μας. Γινόμαστε πολιτισμικοί άστεγοι και νομάδες. Οι λύσεις που βρίσκουμε δεν είναι ποτέ θεμελιώδεις απαντήσεις.

 Απλώς δημιουργούν περισσότερα προβλήματα.

Και όμως υπάρχει κάτι που δεν μας το έχουν πει ποτέ.

 Ακόμη και σε αυτή τη σύγχρονη εποχή αυτό που ονομάζουμε με μισή καρδιά μυστικιστική αντίληψη απωθείται πάντα στην περίμετρο των πραγμάτων. Όταν δεν το αρνούμαστε, το κρατάμε τουλάχιστον σε απόσταση, στα περιθώρια της κοινωνίας. Εκείνο που δεν μας έχουν πει ποτέ όμως είναι ότι μία πνευματική παράδοση βρίσκεται στις ίδιες τις ρίζες του δυτικού πολιτισμού.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα άτομα αυτής της παραδόσης ήταν μύστες, αλλά δεν ήταν μύστες έτσι όπως μπορεί να κατανοούμε τον όρο “μύστες”. Η ιδέα του μυστικισμού δημιουργήθηκε πολύ αργότερα.

Ήταν τρομερά πρακτικοί. Τόσο πρακτικοί ώστε πριν από χιλιάδες χρόνια έσπειραν τους σπόρους του δυτικού πολιτισμού και διαμόρφωσαν τη δομή του κόσμου στον οποίο ζούμε.

 Στο βαθμό που συμμετέχουμε στην κουλτούρα αυτού του δυτικού κόσμου αυτοί είναι πρόγονοί μας.

Τώρα ζούμε τη ζωή μας παλεύοντας μέσα σε αυτά που δημιούργησαν χωρίς επίγνωση του παρελθόντος μας.

 Ολομόναχοι σχεδόν έθεσαν τα θεμέλια των επιστημών, που θα έκαναν τη δύση αυτό που είναι τώρα:  χημεία,φυσική, αστρονομία, βιολογία, ρητορική, λογική. Αλλά τα έκαναν όλα αυτά με μία κατανόηση που εμείς δεν έχουμε πια, επειδή η γνώση τους προέρχονταν από μία σοφία,που για μας δεν  είναι τίποτα παραπάνω από ένας Μύθος.

Και δεν είναι απλώς ότι αυτοί οι άνθρωποι παρεξηγήθηκαν.

 Αυτό είναι ένα μικρό μόνο μέρος του προβλήματος.  Ήξεραν επίσης ότι θα δημιουργούνταν αυτή η παρανόηση.  Ήξεραν ότι έχουν να κάνουν με παιδιά που θα άρπαζαν μόνο τα κομμάτια που τους γυάλισαν και θα έφευγαν,  χωρίς να δουν το Όλο.

 Και έτσι έγινε ό,τι έγινε. Σήμερα δεν αναγνωρίζουμε και δεν εκτιμάμε τίποτα σχετικά με το ποιοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι ή τι δίδασκαν. Ακόμη και τα ίχνη της ύπαρξής τους έχουν σχεδόν σβηστεί. Τα ονόματά τους είναι άγνωστα σχεδόν σε όλους.

Αποσπάσματα από τα λόγια τους υπάρχουν στα χέρια μερικών λογίων , που κάνουν απλώς αυτό που περιέγραψε ο Ιησούς.

 Κρατούν τα κλειδιά της γνώσης, αλλά τα κρύβουν και δεν περνούν την πόρτα της γνώσης οι ίδιοι, ούτε και την ανοίγουν για κανέναν άλλον.

 Όμως πίσω από αυτή την πόρτα υπάρχει κάτι χωρίς το οποίο δεν μπορούμε πια να συνεχίσουμε. Τα δώρα που μας είχαν δοθεί δεν λειτουργούν πια και έχουμε πετάξει εδώ και πολύ καιρό τις οδηγίες χρήσης.

Τώρα είναι σημαντικό να έρθουμε πάλι σε επαφή με αυτή την παράδοση, όχι μόνο για μας τους ίδιους, αλλά και για κάτι μεγαλύτερο. Είναι σημαντικό γιατί δεν υπάρχει πια άλλος δρόμος μπροστά μας  και δεν χρειάζεται να κοιτάξουμε έξω από τον εαυτό μας. Δεν χρειάζεται να στραφούμε σε μία κουλτούρα διαφορετική από τον κόσμο στον οποίο ζούμε.  Όλα όσα χρειαζόμαστε βρίσκονται μέσα μας, βαθιά στις ίδιες μας τις ρίζες και περιμένουν απλώς να τα αγγίξουμε.

 Όμως για να έρθουμε σε επαφή με αυτή την παράδοση πρέπει να πληρώσουμε ένα τίμημα. Πάντα πρέπει να πληρώνεται ένα τίμημα και επειδή ακριβώς δεν ήμασταν διατεθειμένοι να πληρώσουμε αυτό το τίμημα, τα πράγματα κατέληξαν εκεί που είναι τώρα.

 Το τίμημα είναι αυτό που ήταν πάντα: ο εαυτός μας, η προθυμία μας να μεταμορφωθούμε. Δεν αρκεί τίποτα λιγότερο.

 Δεν μπορούμε να σταθούμε απλώς πίσω και να παρακολουθούμε. Δεν μπορούμε να σταθούμε πίσω επειδή εμείς οι ίδιοι είμαστε το συστατικό που λείπει. Χωρίς τη συμμετοχή μας τα λόγια μένουν απλώς λόγια και αυτή η παράδοση δεν υπήρχε για να διαπαιδαγωγήσει ή για να διασκεδάσει ή ακόμη και για να εμπνεύσει υπήρχε για να προσελκύει τους ανθρώπους και να σε επαναφέρει στο σπίτι τους .

Τόσοι πολλοί από μας σήμερα ανησυχούμε για την εξαφάνιση όλων αυτών των βιολογικών ειδών που εξοντώνει ο δυτικός πολιτισμός, αλλά σχεδόν κανείς δεν προσέχει την πιο τρομερή απειλή από όλες: την εξαφάνιση της γνώσης του τι είμαστε.

 Γιατί δεν είμαστε απλώς 20  ή  40 ή 70 χρόνων,  αυτό είναι μία επιφανειακή εντύπωση  μόνο.

 Είμαστε αρχαίοι, απίστευτα αρχαίοι. Κρατάμε την ιστορία των άστρων στην τσέπη μας.

Μπαίνουμε στο μέλλον μόνο όταν στραφούμε και αντιμετωπίσουμε το παρελθόν μας και γίνουμε αυτό που Πραγματικά είμαστε.

Κρατάμε την ιστορία των άστρων στην τσέπη μας.

Γράφει ο Γιώργος Οικονόμου με πηγή το βιβλίο :In the Dark Places of Wisdom του Peter Kingsley.